Μια μέρα πριν και με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου, ακολουθούμε τα ανθρωπάκια του Γιάννη Γαΐτη και μιλάμε για το έργο ενός από τους σημαντικότερους Έλληνες καλλιτέχνες.

Ο Γιάννης Γαΐτης ήταν από τους πρώτους εικαστικούς που αντέδρασαν στο καθεστώς της δικτατορίας ήδη από το 1967 με τα έργα «Tiens», όπου ένας μοτοσικλετιστής κοιτάζει ένα λευκό περιστέρι που κείτεται στη γη και το «Η δολοφονία της ελευθερίας» όπου μια ομάδα στρατιώτες, με τη γνώριμη όψη που έχουν τα ανθρωπάκια του, πυροβολούν ένα περιστέρι.

Τα Ανθρωπάκια του είναι πια διάσημα. Μπορείτε μάλιστα να τα δείτε από κοντά στην αποβάθρα του μετρό στον σταθμό Λαρίσης. Παθητικά, ακίνητα, αμίλητα. Μοναχικά, ίδια το ένα με το άλλο, στριμωγμένα σε ριγέ –ασπρόμαυρα συνήθως– κοστούμια, με στενές γραβάτες και καπέλα, σε απόλυτη υπακοή.

Εμείς, στο ding, το Σάββατο 16 Νοεμβρίου παρατηρούμε και συζητάμε για τα ανθρωπάκια. Πώς μας κάνουν να νιώθουμε; Πώς μπορούμε να τα απελευθερώσουμε; Πώς θα τα κάνουμε να μιλήσουν; Τι θα πουν και τι θα φορέσουν, αν τα βγάλουμε από τον πίνακα και τους δώσουμε χαρακτηριστικά, πρόσωπο, κίνηση και ζωή;

Ο Γιάννης Γαΐτης είχε πει: «Σήμερα κάνω το ανθρωπάκι. Δεν έχω τη δύναμη να το αλλάξω, γιατί το ανθρωπάκι με αντιπροσωπεύει απόλυτα… Τώρα, αν αυτά τα έργα μου αρέσουν ή δεν αρέσουν, αυτό είναι άλλη παράγραφος. Γιατί ο κόσμος δεν θέλει να βλέπει τον εαυτό του ανθρωπάκι. Γιατί σου λέει: εγώ δεν είμαι αυτός… Και όμως είναι…»